Hadabruja

Minne, Brigitte, Hadabruja, ilust. Carll Cneut. trad. Carles Andreu, Anna Bellostac e Albert Vitó, Cádiz: Bárbara Fiore, 2006, [32 pp.], (ISBN: 84-933980-9-8).

Breve descrición do formato e contido. Hadabruja é un álbum ilustrado de tapa branda no que na súa cuberta destaca o debuxo de dúas mulleres. Unha delas é máis grande cá outra, pero ambas van vestidas con cores cálidas -vermello e rosa, en referencia ao feminino- e un sombreiro tan alto que semella non ter fin. A pesares deste vínculo inicial entre elas, a súa posición de costas a unha da outra fainos pensar que están enfadadas, o que nos levaría a establecer unha metáfora dos seus sentimentos. No lado dereito da imaxe aparece o título do libro en letras grandes, dunha cor azul máis potente para que destaque sobre o fondo e, o máis interesante: a palabra comeza con maiúscula e continúa con minúsculas e todo isto cunha tipografía en cursiva, de aires caligráficos. Na parte contraria aparecen os restantes elementos paratextuais como son os nomes da autora e mais do ilustrador. A contracuberta supón unha ruptura coa cuberta, posto que a técnica pictórica muda (agora semella estar ilustrado con ceras) e as imaxes protagonistas son as dun castelo, tamén nunha nube, e xunto con estes elementos aparece a sinopse da historia. Ao abrir o libro o lector atópase directamente coa portada, na que podemos observar un recorte duns dos debuxos que descubriremos máis adiante, o que consideramos unha interesante motivación á lectura. Esta páxina esta completada polo título do libro, que reflicte as mesmas características comentadas na cuberta. No interior as páxinas dedicadas ao texto teñen un fondo de cor sólida e variable posto que ás veces é verde, outras negra ou vermella. A cor das letras responde á dicotomía negro/branco e o obxectivo non é outro que a súa óptima lectura. As imaxes, caixa de resonancia do texto, están ilustradas con técnicas diversas con acrílico, pasteis, ceras… Resulta interesante o uso da cor, xa que por unha banda as fadas visten de vermello e rosa, o que xa aparecía na portada para facer referencia ao feminino, pero tamén de verde, unha cor fría e que entra en antítese coas restantes. Pola contra, nos debuxos das bruxas aprécianse especialmente cores frías e escuras como o negro, símbolo da maldade. En canto ao discurso textual, nesta obra relátase a través dun narrador heterodiexético a historia dunha fada, Rosamaría, que quere ser bruxa para así poder… facer cousas de bruxa como patinar ou ir en barca. Rosamaría decide ir ao bosque para aprender delas todo o que non lle estaba permitido facer vivindo nas nubes. A pregunta agora é: que fará a nai de Rosamaría? 

Potencialidades educativas. A través deste libro pódese traballar o respecto ao desexo de ser diferente dos demais, a tolerancia e a independencia, a idea de que as persoas non teñen que seguir uns patróns. Permite traballar a diversidade inherente á humanidade. Ademais a obra dá a entender ás crianzas que as persoas non teñen que seguir os estereotipos, os patróns prefixados, e isto resulta sumamente interesante para a cuestión de xénero.

Etiquetas. Estereotipos, xénero, fadas, bruxas, diversidade, aceptación.

Autoría. Rosalía (Mar Barros Couto, Sara Garrido Fernández, Sara González Guede e Haizea Lemos Alonso).